Please "feel" in the blank (_____):

Πώς γεμίζεις το κενό; Ψάχνεις αριστερά; Δεξιά; Στο internet; Ή μήπως ξυπνάς μια καλή πρωία και αντιλαμβάνεσαι ότι το σχεδόν διπλό κρεβάτι φιλοξενεί πλέον δυο κορμιά;

Μεγάλο το κενό. Δεν λεω η δουλειά (κτύπα ξύλο ή αν προτιμάς άγγιξέ το, ο καθένας με τα γούστα του) είναι μια χαρά. Φυσικό επακόλουθο να υπάρχουν και τα ανάλογα εισοδήματα, στη δική μου τουλάχιστο περίπτωση.

Το health bar μου (κτύπα και πάλι ξύλο, για την ακρίβεια βάρεσέ το δυνατά) είναι στο 100%. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να φτιάξω τα δόντια μου αλλά ΟΚ η «μπάρα υγείας» δεν περιλαμβάνει την σιαγόνα μου.

Όλα λοιπόν βαίνουν καλώς. Όλα εκτός από το πιο βασικό. Αυτό για την ακρίβεια δεν περιλαμβάνεται στο «όλα». Είναι τα πάντα. Το δοκίμασα βεβαίως και φυσιολογικά μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Τη μια έτσι την άλλη γιουβέτσι.

Anyway, χέστο παρελθόν. Who gives a shit. Κάτσε φίλε μου. Δεν σου ‘πα να το διαγράψεις. Αυτό το τραγουδά η Βίσση. Απλά, παραμέρισέ το και δες μπροστά. ΟΚ αυτό το αντιλαμβάνομαι. Πώς στο καλό όμως θα προχωρήσω; Πέρασαν 7 μήνες, μπορεί και περισσότερο.

Ναι, κυκλοφορώ. Τα περισσότερα βράδια μάλιστα είμαι πρώτο τραπέζι πίστα. Φάτσα - βιτρίνα. Η κοινωνικότητά μου αγγίζει το 85%. Μπορώ και να φλερτάρω. Το γράφει στο κουτί συναρμολόγησης.

Αρνητικός δεν είμαι. Η αγαμία όμως καλά κρατεί. Να βγω να το φωνάξω; Δεν είμαι για ελεημοσύνες. Άρα; Πώς γεμίζω το κενό; Θα δείξει ο χρόνος, ε; Έλα όμως που ο χρόνος δεν έχει τον χρόνο...